Urlop na żądanie.

   Stan prawny na dzień 06 września 2007 r.
Opracowano na podstawie:
- Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jednolity: Dz.U.1998, Nr 21, poz. 94 z późn. zm.),
- J. Wratny "Kodeks pracy. Komentarz", Wydanie 4, Wydawnictwo C.H.Beck, Warszawa 2005.

   Kodeks pracy, oprócz urlopu wypoczynkowego udzielanego zgodnie z planem urlopów na wniosek pracownika, przewiduje możliwość skorzystania przez pracownika z tzw. urlopu na żądanie.
   Art. 167 (2) Kodeksu pracy stanowi, że pracodawca jest obowiązany udzielić na żądanie pracownika i w terminie wskazanym przez tego pracownika nie więcej niż 4 dni urlopu w każdym roku kalendarzowy.
   Należy podkreślić, że urlop na żądanie mieści się w wymiarze należnego dla pracownika urlopu wypoczynkowego. Nie powiększa więc wymiaru urlopu – 20 lub 26 dni, który pracownikowi przysługuje.
   Przepis art. 167 (2) KP nakłada na pracodawcę obowiązek udzielenia pracownikowi takiego urlopu. Faktycznie to jednak pracownik sam sobie takiego urlopu udziela. Pracownik ma obowiązek poinformowania pracodawcy, że w danym dniu chce wykorzystać urlop na żądanie.
Co więcej, pracodawca nie może odmówić udzielenia urlopu na żądanie nawet wówczas, gdy pracownik chce z niego skorzystać w okresie, gdy wielu innych pracowników przebywa na urlopach wypoczynkowych.
   Kodeks pracy nie zabrania kumulowania przysługujących pracownikowi dni urlopu na żądanie.
   Pracownikowi przysługuje 4 dni urlopu na żądanie bez względu na to, czy ma on prawo do 20 czy 26 dni urlopu wypoczynkowego.
   Jeśli pracownik w danym roku kalendarzowym nie skorzystał z urlopu na żądanie, to dni te nie przechodzą na następny rok. Wynika z tego, że pracownik w następnym roku kalendarzowym będzie miał prawo tylko do 4 dni urlopu na żądanie, nawet jeśli będzie świadczył pracę na rzecz tego samego pracodawcy.
   Jeżeli pracownik w ciągu roku zmienia pracodawcę, to 4 dni urlopu na żądanie przysługuje łącznie od wszystkich pracodawców, a nie od każdego z pracodawców osobno po 4 dni.
   Z punktu widzenia ochrony pracownika podstawowe znaczenie ma wyrok Sądu Najwyższego – Izby pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 26 stycznia 2005 r., II PK 197/2004 (OSNP 2005/17, poz. 271), gdzie w tezie stwierdzono: "Nieobecność w pracy po zgłoszeniu przez pracownika żądania udzielenia urlopu w trybie art. 167 (2) KP, na które pracodawca nie udzielił odpowiedzi, nie uzasadnia rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 § 1 pkt.1 KP."

Katarzyna Ostalecka - Prawnik
 

Polityka prywatności | Mapa serwisu

© 2008 Fundacja Fuga Mundi, wszelkie prawa zastrzeżone